Rubrieken en Artikelen

Geen stuk voor watjes. Bach laat de fiedelist alle hoeken van de kamer zien. 138 Maten van louter zestienden in E-groot. Zaag of ik schiet. Er worden 7 toonsoorten aangedaan. De dood of de gladiolen. Maar het stuk is op een meedogenloze wijze ook speels. Glorieuze speelsheid. De uitvoerder doet er goed aan de serieuze frons op het gelaat te vermijden. Lees verder »

Geachte Wim Winters, ik heb je YT-video gezien, over de boxes. Iemand die deel neemt aan een discussie, laten we zeggen over het juiste tempo van bepaalde muziek, heeft in wezen een denkbeeldige box bij zich. Een doos. En na afloop van die discussie (of in die uiteenzetting, die scriptie of these) kan je die doos omkeren, en zien wat er feitelijk in zit. Ik ben het met je eens dat veel schrijvers van musicologische theses, als je goed kijkt, wel een hoop woorden gebruiken, maar Lees verder »

Lieve mensen, slecht nieuws: we zijn met z’n allen gek geworden. Het ging zo geleidelijk dat we er niet veel van gemerkt hebben. Ik doel op de tempi. De tempi van de uitvoeringen van klassieke muziekwerken zijn in het algemeen veel te hoog. Bijna alle klassieke musici doen er aan mee, anders dreigen ze niet voor vol te worden aangezien. De tempi hebben bovenmenselijke niveaus aangenomen. Klassieke musici zijn circusacts geworden. Komt dat zien, hoe Pietje Puk (met alle respect) Chopin speelt. Hij/zij neemt plaats op de kruk, Lees verder »

John C. Williams, de grote gitarist, wordt op 24 april a.s. 84 jaar. Hij brengt nog immer albums uit. Niet meer bij Sony, maar al jaren in eigen beheer. Wist je dat hij in zijn na-carrière al bijna 100 stukken van eigen hand heeft uitgebracht? Ik heb ze bijeen gezet in de Spotify-playlist John C. Williams, collected compositions for guitar. Ik heb al een tijd zitten luisteren of er misschien nog een juweeltje tussen zit. Enerzijds vind ik het geweldig dat Lees verder »

Beste bezoeker van mijn 2 concerten op 22-10 2024 in OPEN te Delft,

Wat vond je ervan? Plaats een commentaar (zie hieronder), en druk op “toevoegen”, klaar. Dank je

Ik speelde de volgende stukken:

Prelude BWV 846 (J.S. Bach); Canarios (Gaspar Sanz); E-Type (PP); La Madrugada (J. Reed); The Claw (J. Reed); Moderato in d en in D (resp. Op. 31 en Op. 35, bew. PP, F. Sor); Penny Lane (Beatles, arr. PP); 144 (PP); Schommel (lied; Esther van Gorp/PP); Duif (lied; v. Gorp/PP); Radiator (lied; v. Gorp/PP); Op de dag dat ik doodga (lied; van der Woude/Wolvekamp, arr. PP); Lady Madonna (alleen avondconcert; Beatles, arr. PP).

Vandaag, 31 oktober 2017, is het precies 200 jaar geleden dat Carolus Arnoldus Craeijvanger werd geboren, de componist van het enige Nederlandse, 19de eeuwse, in druk verschenen concertwerk voor de gitaar, getiteld ‘Introduction & Variations sur un thème de l’opéra Der Freischütz’ opus 3.

Als je weet hoeveel er voor gitaar gepubliceerd is in de rest van Europa, dan is dat ene concertwerk veelzeggend voor het toenmalige Nederlandse klimaat: schraalhans keukenmeester. Temidden van wat kansarme thema’s met variaties straalt het werk van Craeijvanger als een ster van Bethlehem in de pikdonkere nacht. Craeijvanger was de man die de eer redde, waarmee ook wij kunnen bogen op een bijdrage aan het grote gitaar-verhaal van de 19de eeuw.

Lees verder »

Stel je voor: heb je als Planet Waves met de NS-capo één van de beste capo-ontwerpen aller tijden in handen, laat je toch de bal vallen. Je bent niet in staat om dat ontwerp om te zetten in een eindproduct dat op alle gitaren past en heel blijft.

Lees verder »

Stel, ik bedenk een muziekstuk. Ik speel het op m’n gitaar. Ik schrijf het niet op, het zit in mijn hoofd. Ik werk er aan tot ik tevreden ben.

Nu wil ik, om wat voor reden dan ook, dat stuk in muzieknoten gaan vastleggen.

Op dat moment ga ik mij bewust worden van een aantal zaken waar ik anders niet over nadenk. Deze zaken, zo zullen we zien, leiden tot meer inzicht in het fenomeen ‘gedrukte muziek’. Lees verder »

NB: dit stukje markeert een fase in mijn ontwikkeling als leraar. Ik ben het nog steeds met de conclusie eens (‘geen apoyando bij de aanvang’), maar heb ondertussen wel het ontbrekende puzzelstukje gevonden (‘hoe dan wél te starten’), dat bij iedereen een juiste handstand oplevert. Daarover een andere keer. 

Verreweg het grootste deel van de gitaartonen die u en ik spelen zijn ‘getokkeld’, oftewel, van de variëteit die tirando wordt genoemd. De andere soort, apoyando (‘vallend’), fungeert in het verfijnde gitaarspel als icing on the cake, temidden van het getokkel. Apoyando-aanslagen komen statistisch gezien minder vaak voor dan tirando-aanslagen. Gitaarspelen is in wezen tokkelen.

Dit vastgesteld hebbende wil ik een stapje nemen naar het gitaaronderricht. Wat leren de kinderen gedurende het aanvangsonderwijs? Lees verder »

UPDATE 26-10 2011

U weet dat er capo-museums bestaan. Capo’s fascineren, en steeds komen er nieuwe. De ideale capo bestaat blijkbaar niet. Of ondertussen, anno 2011, wel? Lees verder »