Rubrieken en Artikelen

Hoe te beginnen? Misschien weet u dat ik samen met ex-collega Marcel Verreck de wintershow ‘Verreck Zondagmiddag’ doe. Welnu (‘or’, zeggen de Fransen), in november 2005 of zoiets was daar te gast Stevie Ann, zangeres-componiste uit Limburg.

Ze begeleidde zichzelf competent op de gitaar en zong enige liedjes van haar debuut-CD Away From Here. Hoera. Dat was ten tijde van haar hit The Poetry Man.

Ze kwam een tijdje later nog eens. Toen ik haar stem door de kleedkamers hoorde galmen kreeg ik de schok der herkenning – ik hoorde een vleugje Bonnie Raitt. Bonnie Raitt, tsja, hoe moet je het zeggen, is eigenlijk de beste zangeres van de aardbol, een geheime favoriet van alle andere zangeressen, van Sandra Reemer tot Norah Jones (en dat is me een spectrum..). En van mij.

Ik besloot tot een interruptie. Ja inderdaad, ik had het goed gehoord, en wat meer was, Stevie (Stephanie in het dagelijks leven) bleek mijn favoriete Bonnie-nummer Love Has No Pride paraat te hebben! Die middag gaven we op het toneel een ad hoc-uitvoering van deze classic. Ik genoot van elke seconde. Wow.. zucht.

Paul buigt voor Stevie Ann. Foto’s: Bodil ven der Lee

Kort geleden – onze paden zouden elkaar weer kruisen in het pittoreske Harderwijk – troggelde ik Verreck diens Stevie Ann-CD af (waarom krijgt hij altijd die cadeautjes en ik niet?). Ik besloot nu eens precies uit te dokteren wat ik van Stevie vond.

Ik had een bang vermoeden van ‘harmoniegestuurde melodieën’ (sorry, leg ik ooit wel eens uit). Met name zo’n plotseling melodiesprongetje in de eerste frase van het openingsnmmer, om nog net die C-mineur te bedekken, vond ik verdacht.

Na herhaalde beluistering bleek het defect in mijn eigen hersens te liggen – te veel Beach Boys gehoord. En wat ik wil zeggen – waar het hier allemaal over gaat – de plaat nam een kickstart en steeg vanaf dat moment als een space shuttle in mijn achting. Hij werd van de ene etage naar de andere gesleept, van de ene naar de andere CD-speler, en gedraaid en gedraaid. En hij werd maar beter en beter, Een groeiplaat. Zwakke momenten moet ik nog ontdekken.

Wat wel steeds duidelijker werd is HOE GOED DIE STEVIE ANN IS. Ze heeft dat totaal zeldzame: een goed geluid en alle benodigde techniek, intelligentie en gevoel om ’t expressief te maken. Op Amerikaanse leest geschoeid, u weet wel, dat beloofde land van de 20e-eeuwse muziek. Zelfs haar heel kleine slisje is onweerstaanbaar.

Het zit verder wel goed met Stevie’s roots, ze is echt geen Raitt-kloon. In interviews lees je: Morissette, Joni Mitchell, Ricky Lee Jones. “Ik heb geen Joni in huis, welke plaat moet ik nou hebben?” vroeg ik haar. “Blue”, zei ze met glinsterende oogjes. En ook Paul Pleijsier luistert nu naar Joni Mitchell, zij het 35 jaar na dato. Stevie heeft smaak.

En componeren, dames en heren. Alles zelfgeschreven, en goed. En ze is pas 20 jaar oud. Kopen die plaat, 10 keer draaien, dan lullen we verder. Stevie gaat komende maanden de theaters in met een live-band. Zal ik die gitarist eens vermoorden?

www.stevieann.com

Marcel, Stevie Ann, Paul

Eind oktober start Stevie Ann aan haar theatertournee. Data:

2006
27/10 Theater aan het Vrijthof, Maastricht uitverkocht
28/10 Twentse Schouwburg, Enschede 053-4858500

01/11 Theater Het Kruispunt, Barendrecht 0180-615958
23/11 Cultureel Centrum, Harderwijk 0341-416447
24/11 De Nieuwe Doelen, Gorinchem 0183-692222
28/11 Stadsschouwburg, Nijmegen 024-3221100
29/11 Theater De Purmaryn, Purmerend 0299-432205

09/12 Theater De Tamboer, Hoogeveen 0528-280180
13/12 Stadstheater, Zoetermeer 079-3427565
14/12 Westlandtheater De Naald, Naaldwijk 0174-636900
28/12 Leidse Schouwburg, Leiden 071-5163888

2007
04/01 Munttheater, Weert 0495-540322
11/01 Jan van Besouwhuis, Goirle 013-5343400
13/01 Theater Zuidplein, Rotterdam 010-2030203

Love has No Pride