The Many Moods Of Murry Wilson
Ergens in het jaar 2002 nam ik deel aan de zogenaamde Beach Boys-Quiz van het Amsterdamse dagblad Het Parool. Ter voorbereiding had ik belangrijke delen van het oeuvre herbeluisterd, hoesteksten herlezen en de literatuur nog eens doorgenomen – toch al snel een halve IKEA-plank.
Het ging lekker, ik wist bijna alles. Na het kruisverhoor werden de formulieren verdeeld zodat iedereen de antwoorden van een ander nakeek. Het werd snel duidelijk dat ik kans maakte op de eindzege. Maarrr, er was blijkbaar een grotere freak aanwezig: ik miste de overwinning op een halve punt!
Wat ik maar wil zeggen: ik ben BB-liefhebber. Daar zijn er veel van op de aardbol. Veel daarvan zijn ook zg. verzamelaars. Je hebt er die alles willen hebben, zoals de Nederlandse persing van de single Bluebirds Over The Mountain, waarop een last minute-overdub op acoustische gitaar véél te hard doorkomt. Ongelukje. Uniek uniek! Zoeken zoeken kopen kopen!
Uit dat soort kringen stammen boeken als “The Complete Beach Boys Single and EP Cover Collection”, waarop alle hoesjes van alle single-persingen uit alle landen van alle planeten van het zonnestelsel te zien zijn. Get A Life!
Ik wil ook alles hebben, maar ik reken mij niet tot de verzamelaars, ik geef niet om speciale persingen. Of er een no-budget hoes omheen zit of niet maakt mij niet zo uit. Ik wil gewoon alles gehoord hebben.
Maar soms moet je toch gekke sprongen maken, bijvoorbeeld om je een beeld te kunnen vormen van de oorspronkelijke Smile-opnamen, via allerlei bootlegs. En natuurlijk voor de plaat van Murry.
Murry Wilson was de dominante vader van drie van de Boys, en tevens hun eerste manager. In de studio kleineerde hij ze en gaf overbodige aanwijzingen. Wanneer zijn (geniale) zoon Brian werd geprezen knauwde hij de studiomusici toe: ‘I taught him everything he knows’.
Murry deed tevens de zakelijke onderhandelingen met Capitol Records, dat zich een gouden neus verdiende aan de groep. Op een dag legde hij de maatschappij een nieuw contract voor waarin de bizarre clausule voorkwam dat hij, Murry Wilson ook een LP zou opnemen.
Murry was een amateurcomponist, het Lawrence Welk Dance Orchestra had ooit een polka van hem gespeeld. ‘Zolang de Boys maar tekenen vinden we alles best’, moeten de hoge heren gedacht hebben.
Zo ontstond in 1967 de plaat The Many Moods Of Murry Wilson. Dat werd geen kassakraker, zoals u misschien aanvoelt. Hij kwam niet in de charts, terwijl er in zo’n top-100 toch genoeg plek is. De plaat leefde slechts voort als een voetnoot in de Beach Boys-geschiedenis. Hier en daar twijfelde men zelfs aan het bestaan ervan.
Mij interesseerde die plaat wel. Stel nou eens dat Brian inderdaad alles van Murry had geleerd, bijvoorbeeld dat stijgend oplossende secunde-accoord, zo kenmerkend voor de Beach Boys-muziek uit de late sixties.* Dan was er op Murry’s plaat nog veel moois te beleven!
Om een lang verhaal kort te maken: via een schimmige deal in San Francisco met ene Cliff wist ik anno ’93 de plaat te bemachtigen. Mono, gloednieuw en nog in een ongeopend plastic vliesje. Een koopje voor $40.
De mijne ziet er beter uit, maar hij
past niet onder de scanner!
Zoiets gooi je niet direct op de draaitafel. Ik was al blij dat ik ‘m zonder kleerscheuren naar huis had weten te krijgen! Af en toe pakte ik ‘m uit de kast om het mysterie te aanschouwen.
Ik wachtte op het juiste moment om het zegel te verbreken. Ik moest ontspannen genoeg zijn om helemaal open te kunnen staan voor de verwachte unieke luister-ervaring!
Zoals dat gaat, op een dag brak ik het vlies open, wierp de plaat op de Thorens en hoorde tamelijk banale easy listening muziekjes opklinken uit mijn LS3/5a’s. Niks ‘stijgend oplossend secunde-accoord’, niks eeuwig jonge melodieën, niks rijke harmonieën. Niks geniaals.
Ik had het ook eigenlijk wel verwacht. Maar toch had ik al die tijd in spanning geleefd.
Had ik ‘m maar nooit geopend!
___________________________________________________________________________________
___________________________________________________________________________________
* In D komt dat neer op een A7 accoord met de G onderop, dat oplost naar een D-groot accoord met de A onderop, luister naar God Only Knows, Surf’s Up, Our Prayer, etc.