Rubrieken en Artikelen

De Trois Nocturnes lijken mij een jeugdwerk. Het is rommelig gegraveerd, slecht leesbaar en staat vol fouten en onnauwkeurigheden. Dit in tegenstelling tot opus 3, dat een voorbeeld van nauwkeurige druk mag heten. Lees verder »

Er zijn veel verhalen in omloop over het verouderen van gitaren. “Gitaren gaan maar één generatie mee”, of “Ik neem om de vijf jaar een nieuwe, dan begint ‘ie al minder te reageren?, of ‘De gitaar van die-en-die is helemaal op, klinkt als een hondehok’, enzovoorts. Tsja, daar zit ik dan met mijn gitaar van 180 jaar oud. Die zou het dus niet meer moeten doen. Maar ook hoorde ik een goede speler zeggen: “Ik speel het liefst op oude gitaren, die klinken het mooist”. Lees verder »

Is Regondi goed? Die vraag kan je proberen te beantwoorden door een stuk van Regondi op te zetten en je mening erover te geven. Een valkuil is de volgende: je vormt dan geen mening over Regondi, maar over een interpretatie van Regondi. Er zijn dan een aantal factoren in het spel waar Regondi geen invloed op had. Lees verder »

Een van de stokpaardjes van de schrijver Karel van het Reve was het volgende: niemand kan uitleggen waarom een boek goed is. Als men dat wel zou kunnen zou iedereen wel goede boeken schrijven. Lees verder »

Sjonge jonge. Een stuk van Regondi spelen gaat je niet in je kouwe kleren zitten. Maar de kogel is door de kerk, de Rêverie heeft zijn vuurdoop gehad. In mijn handen althans, Leif Christensen deed het al in ’81, gevolgd door hordes anderen. Maar daar zullen er niet veel bij geweest zijn die het zonder nagels doen op darmbesnaarde Lacote (kan je het je voorstellen, het no-nail tremolo?). Lees verder »

CD-verkoop wat slap tijdens de zomermaanden? De Vereniging Klassieke Zaken weet er wat op: de complete pianosonates van Beethoven door Alfred Brendel op 10 CD’s voor 33 euro. Paf boem. Kan je niet laten liggen, net als die complete Mozartsonates door Brautigam van een paar jaar terug. Lees verder »

Ter verluchtiging van het recente EGTA-ensembleconcours speelde ik samen met David van Ooijen een strijkkwartet van Haydn, voor twee gitaren wel te verstaan, in een vroeg-19de eeuws ‘arrangement’ van François de Fossa (1775-1849).

Het was een verrukking om als gitarist eens te kunnen deelnemen aan de geniale nootjes van Joseph, wiens werk op alle mogelijke instrumenten wordt gespeeld, maar zelden op gitaar. Lees verder »

Dames, heren, of u het nou leuk vindt of niet: we zijn geconditioneerd. U en ik zitten in een denkraam en wij denken in één richting. En we hebben dat niet door. Integendeel, wij zien onszelf als wezens met een open mind. Maar als we een echt open mind hadden zouden we beseffen dat wij een hamster in een tredmolentje waren. Lees verder »

Dat wij het af en toe over de Guitaromanie hebben is te danken aan Charles de Marescot. Die schetste in zijn gelijknamige boekje uit 1825 een beeld van een wereld waarin iedereen gitaar speelde – en meestal dwars door elkaar heen. Van concurrerende amants die serenades brengen onder één raam, tot een salon waarin meerdere gitaarconcerten tegelijk gaande zijn, tot de beroemde strijd tussen de Carullisten en de Molinisten, waarin beide groepen elkaar met gitaren te lijf gaan – ongeveer als hedendaagse voetbalhooligans van rivaliserende clubs. Lees verder »

’s Avonds laat, te moe om nog wat te doen, geen zin om al naar bed te gaan. Tijd voor een plaatje. Kpak een CD van een Amerikaanse klassieke gitarist. Souvenirs d’une Soirée à Berlin staat erop. Kent u dat stuk? Ik ook niet. Opus 56 van Sor. Lees verder »